Dum autumnus cantum suum repetit
parentum memoria non dilabitur.
Florum, lucernularum ob odorem caloremque
albus lapis, acerbe frigidus,
crudam momento nuditatem perdit.
Super nomen imaginemque dolentes
ponunt proximi blandimenta,
quae incessantes affectus renovant.
De caelo subito lumen
in folia iam nigra procumbit
calore nuntians spem,
vento blandiens madefactas genas.
